آلبانی

  Republic of Albania

 

 

نشان ملی:

نام کشور: جمهوری آلبانی

پایتخت: تیرانا

زبان رسمی: آلبانیایی

نوع حکومت: جمهوری پارلمانی

مساحت: km² ۲۸۷۴۸  ( یکصد و سی و نهم در جهان)

جمعیت: در سال ۱۳۸۸، ۳/۱۹۵/۰۰۰ نفر (یکصد و بیست و نهم در جهان )

واحد پول: لک

پیش شماره تلفن: ۳۵۵+

دامنه اینترنتی: al.

فهرست مطالب :

·  وجه تسمیه

·  پیشینه تاریخی

·  دولت

·  جغرافیای طبیعی

·  اقتصاد

·  فرهنگ

·  جغرافیای انسانی

·  چشم اندازها

آلبانی کشوری در جنوب شرقی اروپا است . در شمال غربی با مونته نگرو ، در شمال شرقی با کوزوو ، در شرق با جمهوری مقدونیه و در جنوب و جنوب شرقی با یونان هم مرز می باشد . این کشور در غرب از دریای آدریاتیک و در جنوب غربی با دریای یونانی ها ، سواحلی زیبا دارد . فاصله آن از ایتالیا ۷۲ کیلومتر است که توسط تنگه اوترانتو به یکدیگر متصل شده اند .

آلبانی عضو سازمان ملل متحد ، ناتو ، سازمان امنیت و همکاری اروپا ، شورای اروپا ، سازمان تجارت جهانی ، سازمان کنفرانس اسلامی و یکی از اعضای موسس اتحادیه مدیترانه می باشد . این کشور در سال ۲۰۰۳ میلادی کاندید پیوستن به اتحادیه اروپا شده و در ۲۸ آوریل ۲۰۰۹ به این اتحادیه پیوست . حکومت آلبانی دموکراسی پارلمانی و اقتصادگذار است . پایتخت آن تیرانا و دارای ۷۲۷۰۰۰ خانوار (۳/۶ میلیون نفر) سکنه است.

وجه تسمیه

آلبانی نام لاتینی (قرون وسطی) است که بر شکیپری (Shqiperi) ، نام اصلی این کشور که توسط ساکنان آن گذلشته شده است ، اتلاق می شود .

در یونان (قرون وسطی) ، کشور آلبانیاییان را به نامهای دیگری مانند آلبانیتی و آربانیتی نیز می خوانده اند . این نام (آلبانی) ممکن است ، از قبیله ایلیریان که در این کشور ساکن بوده اند ، به جا مانده باشد . زیرا بطلمیوس ( جغرافیدان و ستاره شناس اسکندریه ) در سال ۱۵۰ میلادی ، برروی نقشه ای این نام را نوشته بوده که متعلق به آن دوران است و یا ممکن است این نام از نامی منشاء گرفته باشد که مردمان قرون وسطی به آن سرزمین می گفتند مانند آربانون و آلبانون . البته مشخص نیست که دقیقا به کدام سرزمین اتلاق می کردند .

در داستانی متعلق به سال ۱۰۷۹ یا ۱۰۸۰ میلادی که توسط نویسنده روم شرقی ( بیزانس) ، مایکل آنالیاتس نوشته شده است ، اولین بار به نام آلبانوی اشاره شده است که در سال ۱۰۴۳ م ، تحت رهبری دوک دیراچیوم (Dyrrachium) برعلیه قسطنطنیه می جنگیدند . در قرون وسطی آلبانیایی ها کشور را آربر و آربن و خود را آربرش یا آربنش می نامیدند .

بعد از آن در قرن شانزدهم ، مردم نام جدیدی را به نام شکیپریا (Shqiperia) برگزیدند که به معنی سرزمین عقابها یا سرزمین عقاب کوهی است . وجود دو پرنده موجود در پرچم آلبانی به همین دلیل است . هرچند که احتمال دارد منشاء این عقابها ، علامت مهر و موم (بیزانس) روم شرقی باشد .

در امپراتوری عثمانی ، آلبانی را بعنوان آرناووت لوک (Arnavutluk) و ساکنان آن را آرناوت (Arnaut) می نامند .

پیشینه تاریخی

اولین ساکنان ثبت شده در این سرزمین ایلیریان ها (Illyrians) و مردم هند و اروپایی هستند که در آلبانی شمالی و مرکزی ساکن بودند . برخی از قبایل ایلیریانی که در منطقه فعلی آلبانی مستقر بودند ، عبارتند از : تائولانتی ای (Taulantii) ، پارتینی (Parthini) ، ابری (Abri) ، ساویی ای (Caviii) ، انچله ای (Enchelei) و غیره . در اوایل قرن ۸ قبل از میلاد ، مستعمرات یونانی بسیاری در سواحل ایلیریان وجود داشتند که مهمترین آنها عبارتند از : آپولونیا (Apollonia) ، آولونا (Avlona، واوره امروز) ، اپیدامنوس (Epidamnos، دورس امروز) و لیسوس (Lissus، لژه امروز) . شهر یونانی کشف شده بوتروتن (باترنیت امروز) جزء آثار ثبت شده یونسکو است . این شهر امروزه از اهمیت قابل توجهی برخوردار است ، زیرا ژولیوس سزار آن شهر را بعنوان پایگاهی برای نیروهای نظامی خود در طول مبارزات انتخاباتی اش در قرن اول پیش از میلاد ، استفاده می کرد . در آن زمان ، این منطقه یک پاسگاه دور افتاده و بی اهمیت نظامی ، تحت کنترل مناطق آپولونیا و اپیدامنوس بود .

در قرن چهارم قبل از میلاد ، باردیلیس (Bardyllis) پادشاه ایلیریان ها ، بعضی از قبایل ایلیریانی را متحد و با مقدونی ها وارد جنگ شد که البته شکست خورد . سپس باردیلیس دوم و بعد از آن سلیتوس (Cleitus) نیز با اسکندر کبیر وارد جنگ شدند اما آنها نیز شکست خوردند . بعدها در سال ۲۲۹ قبل از میلاد ، ملکه تئوتا (Teuta) در مقابل رومیان ایستاد . جنگ ایلیریایی ها ، راهی را برای آزادیشان بنیان نهاد و تا پایان سال ۱۶۸ قبل از میلاد ادمه یافت ، هنگامی که پادشاه جنتیوس بوسیله ارتش روم شکست خورد .

سرزمین امروزی آلبانی ، به امپراتوری روم پیوست و به استان ایلیریسوم تبدیل شد . سرزمینی که بطور مشخص از شمال به مقدونیه روم ، از جنوب به رودخانه درین (Drin) ، از غرب به بخشی از ویااگناتیای امروزی (Via Egnatia) و از شرق به ویراچیوم ختم می شده است . بعدها ایلیریسوم (Illyricum) به دو استان دالماتیا (Dalmatia) و پانونیا (Pannonia) تقسیم شد . هنگامی که در سال ۳۹۵ میلادی ، امپراتوری روم به دو قسمت روم شرقی و غربی تقسیم شد ، سرزمین امروزی آلبانی در امپراتوری روم شرقی قرار گرفت .

از اوایل دهه اول حکومت بیزانس (تا ۴۶۱ م) این منطقه از حملات مخرب هون ها ، وسیی گوت ها و استروگوت ها ، بسیار رنج می برد و سپس قرنها تا قرن ششم و هفتم میلادی توسط اسلاوها مورد تاخت و تاز قرار می گرفت . خاک آلبانی تا قرن ۱۴ میلادی زمانی که ترکان عثمانی به این سرزمین حمله کردند ، تحت سیطره حکومت بیزانس و بلغار قرار داشت . عثمانی ها قسطنطنیه را در سال ۱۴۵۳ تصرف نمودند و تا سال ۱۹۶۰ میلادی ، سرزمین روم شرقی در دست عثمانی قرار داشت .

پس از حدود ۵۰۰ سال سلطه عثمانی ها بر این سرزمین سرانجام آلبانی در ۲۸ نوامبر ۱۹۱۲ اعلام استقلال نمود . جرقه اولیه برای جنگ بالکان در سال ۱۹۱۲ میلادی ، قیام های آلبانیایی ها از سال ۱۹۰۸ تا سال ۱۹۱۰ میلادی روشن نمود که بر علیه سیاست های جوان ترکها در امپراتوری عثمانی انجام می شد . بدنبال تضعیف نهایی امپراتوری عثمانی در حوزه بالکان دولتهای صرب ، بلغار ، و یونان بدنبال گسترش مرزهای خود از سرزمین های باقیمانده از این امپراتوری ، با آنها اعلام جنگ نمودند . به همین دلیل آلبانی از شمال توسط صربها و از جنوب به وسیله یونانیها مورد تاخت و تاز قرار گرفتند ، بنابراین آلبانی به تکه زمینی در اطراف سواحل شمالی ( اطراف شهر ولورا ) محدود گشت .

در سال ۱۹۱۲ میلادی با اینکه این کشور هنوز تحت اشغال بود با کمک اتریش و مجارستان ، که دولتهای بزرگ و هم مرزش بودند ، اعلام استقلال نمود . در پی آن اقدامات در حال حاضر نیمی از جمعیت آلبانیایی این سرزمین در خارج کشور امروزی آلبانی زندگی می کنند . مرز آلبانی و همسایه های آن در سال ۱۹۱۳ بعد از انحلال کامل امپراتوری عثمانی در بالکان ، تعیین گردید و با ثبت مرزهای جدید آلبانی تعداد قابل ملاحظه ای از آلبانیایی ها خود را در کشورهای اطراف مانند صربستان ، مونته نگرو و مقدونیه امروزی یافتند . در عین حال شورش یونانیها در جنوب کشور باعث بوجود منطقه خودمختاری در داخل مرزها ، در سال ۱۹۱۴ میلادی شد .

پس از یک دوره بی ثباتی سیاسی ناشی از جنگ جهانی اول ، دولت جمهوری خواه این کشور در سال ۱۹۲۰ میلادی به تصویب رسید . با شروع سال ۱۹۲۸ میلادی (به ویژه در دوران رکود بزرگ) دولت شاهنشاهی زگ (zog) قانون و نظم را ، صرفنظر از حق حاکمیت آلبانی به ایتالیا ، به این کشور بازگرداند . با وجود به مقاومت های زیادی که بخصوص در دورس (Durres) توسط ایتالیایی های فاشیست به رهبری دیکتاتور بنیتو موسولینی انجام شد ، در هفتم آوریل ۱۹۳۹ ، ویکتور امانوئل سوم بعنوان پادشاه کنترل کشور را در دست گرفت که بعد از آن این کشور بعنوان یکی از قدرتهای منطقه مطرح شد .

چندی بعد در زمان جنگ جهانی دوم موسولینی ایتالیایی ، بع عنوان اینکه آلبانی کشور امپراتوری روم بوده است ، این کشور را اشغال نمود و آلبانیایی ها را مجبور به تبعیت از زبان ایتالیایی نموده و تدریس زبان آلبانیایی را در مدارس ممنوع کرد . در زمان جنگ جهانی دوم ، هشتم نوامبر ۱۹۴۱ میلادی ، حزب کارگر با هدف سازماندهی مقاومت پارتیزانی تاسیس شد . آنها در ۱۶ سپتامبر ۱۹۴۲ میلادی در کنفرانس عمومی پزی (peze) به نام جبهه آزادی بخش ملی نام گرفتند . این جبهه شامل گروهک های ملی ای بود که توسط پارتیزانهای کمونیست رهبری می شدند .

با سقوط دولت موسولینی که رهبری گروههای متفقین را به عهده داشت ، آلمان در سپتامبر ۱۹۴۳ با پیاده نمودن چتربازان خود در تیرانا ، آلبانی را اشغال نمود . ارتش آلمان چریکها را به جنوب راند و استقلال آلبانی را باطل اعلام کرده و دولت ، پلیس و نیروهای مسلح جدیدی را سازماندهی نمود . پارتیزانهای آلبانی در ۲۸ نوامبر ۱۹۴۴ میلادی این کشور را بطور کامل از اشغال آلمانها خارج نمودند . پارتیزانها حتی بخشهای دیگری را مانند کوزوو ، بخشی از مونته نگرو و جنوب بوسنی و هرزگوین را نیز از اشغال آزاد کردند . آنها یکی از معدود کشورهای شرق اروپا بودند که بدون کمک نیروهای نظامی اتحاد جماهیر شوروی سابق ، آلمانی ها را بیرون کردند و انور خوجه به دلیل موقعیت خود بعنوان دبیرکل حزب کمونیست ، به رهبری رسید .

       

آلبانی به متحدی برای شوروی تبدیل شد که با ظهور استالین در سال ۱۹۶۰ پایان یافت . سپس چندین میلیارد دلار کمک ، بدلیل اتحادی که با چین داشت ، دریافت نمود که پس از مرگ حاکم چینی ، مائوتسه تونگ در سال ۱۹۷۸ میلادی این کمکها قطع شد . انور خوجه ، دیکتاتور آلبانی که به مدت چهار دهه با مشتی آهنی حکومت آلبانی را در دست داشت ، در ۱۱ آوریل ۱۹۸۵ میلادی درگذشت .

      

انتخاباتی که در سال ۱۹۹۱ میلادی توسط کمونیست هایی  که سابقا قدرت را در دست داشتند ، برگذار شد باعث بوجود آمدن مخالفتهای شدید مردم و اعتصاب عمومی گردید و به همین دلیل کابینه ائتلافی ای از غیر کمونیست ها تشکیل شد . در انتخابات مارس ۱۹۹۲ میلادی ، کمونیست های سابق آلبانی شکست خوردند ، که این امر باعث بوجود آمدن نا آرامی های اقتصادی و اجتماعی بسیاری شد و سپس سالی بریشا (Sali Berisha) بعنوان اولین رئیس جمهور غیر کمونیستی ، پس از جنگ جهانی دوم بروی کار آمد . بحران بعدی این کشور در سال ۱۹۹۷ میلادی رخ داد که باعث بهم پاشی ارگانهای دولتی شد و بهمین دلیل ماموران اتحادیه اروپا به کمک نظامیان ایتالیا ، برای تثبیت کشور به آنجا فرستاده شدند . در تابستان ۱۹۹۷ میلادی بدلیل بدست آوردن تنها ۲۵ کرسی از ۱۵۶ کرسی این کشور ، بریشا در انتخابات شکست خورد . او پس از بازگشت به قدرت در سوم ژوئن ۲۰۰۵ میلادی به هشت سال حکومت حزب سوسیالیست پایان داد . آلبانی در سال ۲۰۰۹میلادی همراه با کرواسی عضو سازمان ناتو شد .

گاهشمار تاریخ آلبانی

خاستگاه

ایلیریان ها

ایلیریسوم (استان روم)

آلبانی در سالهای قرون وسطی

آلبانی تحت تسلط امپراتوری روم شرقی(بیزانس)

آلبانی تحت تسلط امپراتوری بلغاری

آلبانی تحت تسلط امپراتوری صربی

قلمرو شاهزادگی آربیر

پادشاهی آلبانی

شاهزادگان آلبانی قرون وسطی

اتحادیه لژا (Lezha)

آلبانی ونیزی

آلبانی عثمانی

پاشالیک های آلبانی

رنسانس ملی آلبانی

بیانیه استقلال آلبانی

دولت آلبانی

دولت موقت آلبانی

شاهزادگی آلبانی

جمهوری آلبانی

پادشاهی آلبانی

محور اشغالی

آلبانی تحت تسلط ایتالیا

آلبانی تحت تسلط آلمان نازی

آلبانی کمونیست

آلبانی امروزی

آلبانی نظام کمونیستی

آلبانی

دولت

دولت جمهوری دموکراسی پارلمانی آلبانی تحت قانون اساسی در تاریخ ۱۹۹۸ میلادی تمدید گردید . انتخابات حال حاضر آلبانی هر ۴ سال یکبار با ۱۴۰ کرسی و یک مجلس مقننه و مجلس ملی برگزار می گردد . در ژوئن ۲۰۰۲ میلادی ، نامزدی بنام آلفرد موسیو ( ژنرال سابق ارتش) در انتخابات ریاست جمهوری از رکسپ میدانی پیشی گرفت . انتخابات مجلس در جولای ۲۰۰۵ میلادی ، سالی بریشا رهبر حزب دموکرات را به قدرت بازگرداند . در اوایل ۲۰۰۹ میلادی ، آلبانی به همراه کرواسی بعنوان ۲۷ و ۲۸ کشور عضو ناتو شدند .

نیروهای کار آلبانی به یونان ، ایتالیا ، آلمان و بخشهایی دیگر در اروپا و شمال آمریکا مهاجرت می کردند که با پیشرفت اقتصاد و بوجود آمدن فرصتهای شغلی ، این مهاجرتها رفته رفته در حال کاهش می باشد .

قوه مجریه

در آلبانی مانند خیلی از کشورهای دیگر رئیس دولت رئیس جمهور است . رئیس جمهور بمدت ۵ سال توسط رای گیری مجلس جمهوری آلبانی انتخاب می شود . رئیس جمهور برای انتخاب نیاز به اکثریت آرا نمایندگان را دارد (۱+۵۰%) . انتخابات بعدی در سال ۲۰۱۲ میلادی برگزار می شود . رئیس جمهور فعلی آلبانی بامیر تاپی (Topi Bamir) است .

رئیس جمهور با قدرتی که قانون اساسی به او می دهد ، رئیس نیروهای مسلح است و رئیس شورای وزیران (نخست وزیر) را منتصب می نماید . وزرا توسط نخست وزیر به رئیس جمهور معرفی و با تایید ایشان انتخاب شده و در نهایت به تایید مجلس ملی می رسند که پس از تایید و انتخاب ایشان سیاستهای داخلی و خارجی را بعهده گیرند .

قوه مقننه

مجلس شورای آلبانی مسئول قانونگذاری در آلبانی است . رئیس جمهور در این مجلس دارای دو کرسی می باشد و مجلس دارای ۱۵ کمیسیون دائمی است . ضمنا انتخابات مجلس پارلمانی این کشور هر ۴ سال یکبار صورت می پذیرد . مجلس در زمینه های سیاست داخلی و خارجی ، تایید یا اصلاح قانون اساسی ، اعلام جنگ بین ایالات ، تصویب یا رد پیمان نامه های بین المللی ، انتخاب رئیس جمهور ، دیوان عالی کشور و دادستان کل تصمیم گیری و اعلام نظر می نمایند .

نیروهای مسلح آلبانی برای اولین بار بعد از استقلال کشور ، در سال ۱۹۱۲ تشکیل شد . تعداد نیروهای مسلح این کشور از سال ۱۹۸۸ که ۶۵۰۰۰ نفر بوده است به ۱۴۵۰۰ نفر در سال ۲۰۰۹ میلادی کاهش یافته است . البته همراه با ناوگان کوچکی از کشتیها و هواپیماها . این کشور در سال ۱۹۹۸ میلادی مقدار زیادی جنگ افزار مانند تانک و موشکهای سام از چین خریداری نمود .

امروزه ستاد کل آلبانی از مجموع قسمتهای زیر تشکیل شده است : فرماندهی نیروهای مشترک آلبانی ، فرماندهی پشتیبانی آلبانی ، فرماندهی آموزش و آموزه های آلبانی .

هزینه های نیروهای مسلح این کشور در سال ۲۰۰۸ میلادی ، معادل ۲/۷ درصد از تولید ناخالص داخلی بوده است . آلبانی از فوریه ۲۰۰۸  میلادی مشغول فعالیتها و پاسبانی در دریای مدیترانه ، جهت پیوستن به سازمان ناتو بود . در تاریخ سوم آوریل ۲۰۰۸ ، درخواست عضویت را به ناتو ارسال نمود و در یکم آوریل ۲۰۰۹ میلادی ، رسما عضو ناتو شد .

جغرافیای طبیعی

آلبانی دارای مساحتی در حدود ۲۸۷۴۸ کیلومتر مربع می باشد و در امتداد دریاهای آدریاتیک و یونان قراردارد . ۷۰ درصد این کشور کوهستانی و ناهموار و اغلب غیر قابل دسترسی می باشند . مرتفع ترین کوه آن کوراب (Korab) است که در دیبرای ولسوالی واقع شده است (به ارتفاع ۲۷۵۳ متر) . این کشور دارای آب و هوایی قاره ای است و در مناطق مرتفع زمستانهایی سرد و تابستانهایی گرم است .

پایتخت آلبانی شهر تیرانا است و جمعیتی معادل ۸۰۰۰۰۰ نفر در آن ساکن هستند . شهرهای اصلی آلبانی عبارتند از : دورس ، کورچه ، الباسان ، شودر ، ژیرو کاستر ، ولوره و کوکس . سه عدد از بزرگترین و گودترین دریاچه ها ، در قسمتی از شبه جزیره بالکان که آلبانی در آن واقع است قرار دارد . خط ساحلی آلبانی با دریاچه شودر (تیرانا) در شمال غربی ، حدود ۵۷ کیلومتر می باشد . در یاچه اوهرید (Ohrid) در جنوب غربی این کشور واقع شده است و کشور آلبانی را از جمهوری مقدونیه جدا می کند ، گودترین قسمت این دریاچه ۲۸۹ متر و دارای انواع کمیابی از گیاهان و جانوران است مانند : فسیلهای زنده و گونه های بومی . به خاطر این موجودات و گیاهان کمیاب این دریاچه تحت حفاظت و نظارت یونسکو می باشد .

بیش از یک سوم از خاک آلبانی (حدود ۱۰۰۰۰ کیلومترمربع معادل ۲/۵ میلیون جریب ) پوشیده از جنگل است و منابع غنی ای از فلور را دارا است . در حدود ۳۰۰۰ گونه گیاهی در آلبانی رشد می نماید که اغلب آنها برای اهداف دارویی مورد استفاده قرار می گیرند . جنگلهای آلبانی به سه گروه عمده بومی تقسیم می شوند : 1- جنگلهای برگریز ایلیریان 2- جنگلهای کوهستانی پیندوس 3- جنگلهای دیناریک آلپاین ( آلپ) .

جنگلهای آلبانی زیستگاه انواع مختلفی از پستانداران مانند ؛ گرگ ، خرس ، گراز وحشی و بز کوهی می باشد . سیاه گوش ، گربه های وحشی ، سمور درختی و راسوهای گربه ای حیوانات کمیابی هستند که در نقاط مختلف این کشور یافت می شوند .

زمینهای هموار آلبانی معمولا دارای زمستانی ملایم هستند که بطور متوسط ۷ درجه سانتی گراد در تابستان حرارت دارند . در سرزمین جنوبی آلبانی درجه حرارت هوا بطور متوسط ۵ درجه سانتی گراد در تابستان و کمی پایین تر از این درجه در زمستان است . بارشهای سنگین در آلبانی بر اثر برخورد و همگرایی جریان هوای مدیترانه ای با توده هوای قاره ای به وجود می آید و غالبا سنگین ترین آنها در محل تلاقی این دو توده می باشد که بیشتر در ارتفاعات مرکزی و همراه با توفان ، بادهای تند محلی و جاری شدن سیلاب همراه می باشد . میانگین بارش باران در مناطق کم ارتفاع از ۱۰۰۰ میلیمتر تا ۱۵۰۰  میلیمتر در سال است و تقزیبا ۹۵ درصد این بارش در زمستان اتفاق می افتد . در مناطق مرتفع و کوهستانی تا کنون برآورد دقیقی بدست نیامده است ولی احتمالا از حدود ۱۸۰۰ میلیمتر تا ۲۵۵۰ میلیمتر در برخی از نقاط می باشد . دره بوگا (Boga) یکی از مرطوب ترین مناطق اروپا در آلبانی می باشد (درحدود۳۱۰۰ میلیمتر بارش در سال).

با اینکه آلبانی کشوری کوچک بشمار می رود اما از تنوع زیستی غنی ای برخوردار است . در این کشور ۲۷ گونه گیاه بومی و ۱۶۰ گونه گیاه غیر بومی موجود است . یعنی تعداد کل گیاهان ۳۲۵۰ نوع یعنی ۳۰% کل گونه های گیاهی موجود در اروپا می باشد . مناطق ساحلی و مناطق کم ارتفاع معمولا از پوشش گیاهی ماسچیا (Macchia) برخوردار بوده ، در حالی که در ارتفاعات بیشتر جنگلهای بلوط یافت می شود . ارتفاعات بلندتر (بالاتر از ۱۸۰۰ متر ) و در مراتع آلپ بیشتر با جنگلهای کاج سفید و سیاه ، راش و شاه درختها پوشیده شده است .

در این کشور حدود 760 گونه حیوان تا کنون شناخته شده است که در این میان بیش از ۳۵۰ نوع پرنده ، ۳۳۰ نوع ماهی آب شیرین و دریایی و ۸۰ نوع پستاندار وجود دارد . در حدود ۹۱ نوع از این موجودات در این کشور در آستانه انقراض بسر می برند که در این میان می توان به پرنده مرغ سقا ، قره قاز قد کوتاه و ماهیان خاویاری اروپایی اشاره نمود . برخی از مهمترین پرندگان موجود در آلبانی عبارتند از : عقاب طلایی (بعنوان نماد ملی آلبانی شناخته می شود) ، نوعی کرکس ، باقرقره جنگلی و ...

  

جنگلهای بزرگ آلبانی هنوز بسیاری از پستانداران بزرگ را در خود نگهداری می کند مانند : خرس های قهوه ای ، گرگ خاکستری ، بزکوهی و گراز وحشی .

اقتصاد

آلبانی طبق استانداردهای اروپایی کشوری فقیر است . صندوق جهانی پول در تازه ترین خبرهای خود اعلام کرد که آلبانی و قبرس به میزان ۰/۴% و ۰/۳% رشد اقتصادی داشته اند . با این وجود هنوز سرمایه داران علاقه ای برای سرمایه گذاری در این کشور را ندارند زیرا به غیر از دلایل فوق ، کمبود آب و فعالیتهای غیر قانونی در کشور نیز مزید بر علت هستند .

آلبانی و کرواسی در حال مذاکره بر مشارکت در ساخت نیروگاهی هسته ای نزدیک به مرز مونته نگرو هستند که البته با انتقاداتی از نظر زلزله خیز بودن آن منطقه و آیا اینکه دولت آلبانی با بودجه ای که کمتر از ۵ میلیارد دلار است ، می تواند از نظر مالی پروژه را تامین نماید؟ ، روبروست . کشور آلبانی دارای ذخایر نفت خام و گاز طبیعی است اما تنها در هر روز ۶۴۲۵ بشکه نفت بیشتر استخراج نمی کند و تولید گاز طبیعی آن در حدود ۳۰ میلیون مترمکعب بوده که برای تقاضای مصرف کنندگانش کافی است . دیگر منابع طبیعی آلبانی عبارت است از ؛ زغال سنگ ، بوکسیت ، مس و سنگ آهن.

کشاورزی در آلبانی مهمترین بخش تولید ناخالص داخلی است (حدود ۲۱% آن) که ۵۸% از نیروهای کار این کشور را در بردارد . مهمترین محصولات کشاورزی این کشور گندم ، ذرت ، توتون ، فیگ (نوعی میوه درختی) و زیتون است .

امروزه شهرهای اصلی آلبانی با جاده هایی درجه یک به یکدیگر مرتبط می شوند . بزرگراه چهار بانده این کشور شهرهای دورس را به تیرانا و دورس را به لوشنه متصل می کند .

آلبانی دارای جمعیتی بسیار جوان با میانگین سنی ۲۸/۹ سال است . پس از سال ۱۹۹۰ ، جمعیت آلبانی با بحران شدید مهاجرت روبرو شد و جمعیت آن به شدت کاهش یافت . جمعیت آلبانی در اول ژانویه ۲۰۰۷ میلادی ۳/۱۵۲/۶۰۰ نفر بود که به ۳/۱۷۰/۰۴۸ نفر در اول ژانویه ۲۰۰۸ میلادی رسید ، همین جمعیت در سال ۲۰۰۹ میلادی به ۳/۶۳۹/۴۵۳ نفر افزایش یافت ، یعنی نرخ رشدی حدود ۰/۵۴۶ در سال . آلبانی کشور کوچکی با اقلیت های قومی زیاد است . اکثریت قریب به اتفاق جمعیت این کشور آلبانیایی هستند (۹۸/۶%) . اقلیت ها از جمله یونانیان و دیگر اقوام از ۱/۱۷ % تا ۰/۲۳ % می باشند . دیگر اقوام آلبانی عبارتند از : ونیزی ها ، مقدونی ها ، صرب ها ، بلغارها ، مصریان بالکان ، کولی ها و یوگوسلاو های سابق .

اختلافی بین دولت یونان با آلبانیایی ها بر سر جمعیت یونانیان موجود در آلبانی وجود دارد که آلبانی آنها را ۶۰۰۰۰ نفر و یونان ۳۰۰۰۰۰ نفر می داند . منابع غربی جمعیت یونانیان موجود در آلبانی را ۲۰۰۰۰۰ نفر یعنی حدود ۶% جمعیت آلبانی اعلام کرده اند در حالی که سازمان سیا این اقلیت را حدود ۳% آلبانی اعلام می کند . زبان غالب در این کشور آلبانیایی است با دو گویش قگ و تسک (Tosk,Ghag) .در آلبانی زبانهای بسیاری مانند انگلیسی ، ایتالیایی ، یونانی ، ترکی و آلمانی نیز موجود است .

مطالعات اخیری که توسط مرکز تحقیقات پیو انجام شده ، نشان می دهد که ۷۹/۹% آلبانی مسلمان و ۲۰% بقیه آن مسیحی می باشند . سازمان سیا این آمار را بدینگونه اعلام می کند که ۷۰% مردم مسلمان ، ۲۰% ارتدوکس و ۱۰% آنها کاتولیک رومی هستند . رژیم کمونیستی ای که پس از جنگ جهانی دوم کنترل آلبانی را بدست گرفتند ، مراسم مذهبی و موسسات دینی را یطور کامل سرکوب کردند و برای اولین بار رسما این کشور را بعنوان دولت بی خدا به دنیا معرفی کردند . بعد از این آزادی مذهبی در سال ۱۹۹۲ میلادی با تغییر رژیم به این کشور برگشت . عمده آلبانیایی ها در سراسر کشور مسلمان هستند ، در حالی که ارتدوکس ها در جنوب و کاتولیک ها در شمال متمرکز می باشند .

فرهنگ

موسیقی و آهنگ در آلبانی به گروههای بزرگی مانند ؛ حماسی قهرمانانه شمالی ، لالایی های خوش ملودیک ، ترانه های عاشقانه ، موسیقی عروسی ، آهنگهای کار و غیره تقسیم می شود . باید خاطر نشان شد که سبکهای لالایی و آهنگهای سوگواری و غم انگیز ، از آهنگهای بسیار مهم قوم آلبانیایی هستند که بطور دسته جمعی یا انفرادی توسط زنان اجرا می شود .

بوسیله فرانتس باپ (واژه شناس آلمانی) در سال ۱۸۵۴ میلادی ثابت شد که آلبانیایی ها به زبان هندو اروپایی سخن می گویند . برخی از دانشمندان معتقدند که زبان فعلی از آلبانیایی ایلیریانی مشتق شده است .

جغرافیای انسانی

قبل از رژیم کمونیستی ، نرخ بی سوادی در آلبانی بسیار بالا بود (حدود ۸۵%) . بین جنگ جهانی اول و دوم مدارس کمی در آلبانی دیده می شد . در سال ۱۹۴۴ میلادی ، پس از روی کار آمدن رژیم کمونیستی ، این رژیم به ریشه کنی بی سوادی همت بسیاری گماشت و مقرراتی وضع شد که هر کسی بین ۱۲ تا ۴۰ سال باید برای حضور در کلاسهای سوادآموزی و خواندن و نوشتن اقدام نماید .

امروزه نرخ سواد در آلبانی ۷/۹۸% است . نرخ باسوادی زنان ۳/۹۸% و مردان ۲/۹۹% می باشد . اولین دانشگاه آلبانی ، دانشگاه تیرانا بوده که در سال ۱۹۵۷ تاسیس شده است . کشور آلبانی به ۱۲ شهرستان ، ۳۶ منطقه و ۳۵۱ دهستان تقسیم بندی شده است .

 

۱- برات

۲- دیبر

۳- دورس

۴- الباسان

۵- فیر

۶- جیروکاستر

۷- کورچه

۸- کوکس

۹- لژه

۱۰- شودر (شکودر)

۱۱- تیرانا

۱۲- ولوره

از نظر ورزش در این کشور ، فوتبال محبوب ترین و پرطرفدارترین است . به گفته شورای ملی رادیو و تلویزیون آلبانی ، این کشور ۲۵۷ ایستگاه دارد که شامل ۶۶ ایستگاه رادیویی ، ۶۵ ایستگاه تلویزیونی ، سه شبکه ملی و ۶۲ شبکه محلی است .

در این کشور ۵۱ بیمارستان مدرن از سال ۲۰۰۰ میلادی به بعد آماده بکار شده است که توانسته اند بسیاری از بیماریها از جمله ملاریا را در این کشور ریشه کن نمایند . امید به زندگی در این کشور ۷۷/۴۳ سال تخمین زده شده است که از این حیث ۵۱ کشور جهان می باشد . در این کشور مانند مجارستان و جمهوری چک بیشترین مرگ و میر بعلت سرطان خون می باشد .

رده بندیهای بین المللی

-          جمعیت : رتبه ۲۲۳ در جهان

-          امید به زندگی : رتبه ۱۹۵ در جهان

-          نرخ مرگ و میر : رتیه ۹۱ در جهان

-          نرخ مرگ و میر نوزادان : رتبه ۱۹۵ در جهان

-          نرخ با سوادی : رتبه ۱۷۷ در جهان

-          سرانه تولید ناخالص داخلی : رتبه ۱۸۰ در جهان

-          رقابت جهانی در اقتصاد : رتبه ۱۳۴ در جهان

-          شاخص توسعه انسانی : رتبه ۱۸۲ در جهان

-          ذخایر ارزی خارجی : رتبه ۱۵۶ در جهان

-          توسعه پایدار محیط زیست : رتبه ۱۴۶ در جهان

-          مساحت : رتبه ۲۳۴ در جهان